Niet alleen de juiste partners zijn belangrijk, ook het moment waarop je ze samenbrengt moet kloppen. Een cocreatietraject volgt typisch een aantal fasen die je ook in design thinking terugvindt:

• Je bakent de uitdaging af.
• Daarna bedenk je zoveel mogelijk ideeën.
• Van de geselecteerde ideeën maak je prototypes.
• Die ga je uittesten en evalueren.
• Je optimaliseert het concept en zet het in de markt.

In de praktijk verloopt dit proces niet zo rechttoe rechtaan, maar de opsomming laat wel zien dat er duidelijk verschillende fasen zijn. Die fasen hebben telkens andere acties en doelen. En die vragen dus ook om andere partners rond de tafel.

Een paar voorbeelden:

• Bij het afbakenen van de uitdaging kan het helpen om experten aan de tafel te hebben, of ook inwoners. Zo krijg je zowel theoretische insteken als insteken vanuit de praktijk.
• Inwoners bij de ontwikkelfase betrekken is dan weer minder relevant. Maar ze komen wel terug centraal te staan bij de testfase.
• Bij het verzamelen van de ideeën is het helemaal oké om een vreemde eend in de bijt uit te nodigen, zoals studenten. Zij kunnen in die fase perfect freewheelen en dingen in vraag stellen.
• Als je tot lancering wil overgaan en een businessplan aan het opmaken bent, dan zijn studenten weer niet de juiste personen rond de tafel. Dan moet je eerder kijken naar wie mee wil produceren en vermarkten.
• Bedrijven kan je bij de lancering perfect betrekken, maar hen er al meteen van bij de start bijhalen, is minder efficiënt. Het is voor hen moeilijk om expertise te delen op een moment dat je de uitdaging nog niet scherp hebt en hun eventuele toegevoegde waarde nog niet duidelijk is. 

Het is dus belangrijk om de denkoefening te maken welke partners je bij welke fase nodig hebt. En vergeet ook niet om telkens open de belangen van iedereen op tafel te leggen wanneer er nieuwe partners aanschuiven.